Τι θα ήθελα να ακούσω

Ακούσαμε πολλά, τα περισσότερα κοινότυπα, ξύλινα, λέξεις προσεχτικά βαλμένες η μια πίσω από την άλλη...

Δεν άκουσα όμως έναν πολιτικό να αναφέρει το σημαντικότερο.

Το πρόβλημα;
Πως αυτό το κράτος δεν σέβεται τους πολίτες του, αλλά και οι πολίτες του δεν σέβονται αυτό το κράτος. Το κλέβουμε συστηματικά, κάνουμε αγώνες του γλυκού νερού, ασκούμε κριτική του καφενείου και των blogs και δεν χαραμίζουμε δράμι ιδρώτα και κόπο ώστε να δράσουμε προς κοινό όφελος.
Το σύνηθες επιχείρημα....αφού ρε φίλε το κράτος δεν με σεβέται εγώ θα το σώσω; Και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται.

Η λύση;
Παιδεία, παιδεία, παιδεία...
Δεν μιλάω για 5%, ιδιωτικά πανεπιστήμια κι άλλες τέτοιες χαζομαρούλες. Οτιδήποτε χτίζεις σε σαθρό έδαφος, αργά γρήγορα θα γκρεμιστεί. Μιλάω για ουσιαστική αναδιάρθρωση από το νηπιαγωγείο με σαφείς στόχους. Ένα σχολείο που θα παράγει μετά απο 20-30 χρόνια, ενεργούς πολίτες του κράτους κι όχι πολίτες του φράπε (συγγνώμη freddo ήθελα να πω), του dvd, του εξοχικού,καθώς και αξιόπιστους πολιτικούς του κράτους κι όχι πολιτικούς της λαμογιάς, της μίζας και της βλακείας.

Ο τρόπος;
Μειώνουμε στρατιωτικές δαπάνες. Αγοράζουμε λιγότερα αεροπλάνα, κόβουμε παρελάσεις, καταργούμε την θητεία και αξιοποιούμε τους αργόσχολους επαγγελματίες στρατιώτες εκεί που πραγματικά χρειάζονται.
Διαχωρίζουμε κράτος-εκκλησία και φορολογούμε την περιουσία της.
Καταργούμε άχρηστα υπουργεία, και διώχνουμε κλωτσηδών αργόμισθους πολιτικάντηδες της κακιάς ώρας από ΔΕΚΟ, νοσοκομεία.