Γράφει η Ζέττα Αντωνοπούλου, αρχαιολόγος, MSc Ε.Μ.Π. στο περιοδικό MONUMENTA :
Τι συμβαίνει επιτέλους με τη διαχείριση αυτού του μοναδικού θησαυρού;
Το έτος 1999 η λίμνη Ζηρού εντάχθηκε στο πρόγραμμα Natura 2000 από τη Νομαρχία Πρέβεζας και εξασφαλίσθηκαν κονδύλια για την αξιοποίησή της, Τα έργα που πραγματοποιήθηκαν, περιελάμβαναν το πεζοπορικό μονοπάτι, αθλητικές εγκαταστάσεις (γήπεδα τένις, κ.λπ.) και 2-3 κτίρια που κτίσθηκαν στην όχθη της λίμνης ως εστιατόρια, αλλά ουδέποτε λειτούργησαν. Το δημοτικό αναψυκτήριο παρόχθια της Λίμνης, που άρχισε να λειτουργεί το Δεκέμβριο του 2004, έχει κτισθεί με κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πρόσφατα, έγιναν επεκτάσεις έργων και εγκαταστάσεων (κτίρια και χώρος στάθμευσης) της καφετέριας στο δυτικό μέρος της λίμνης Ζηρού, που προκάλεσαν αισθητική αλλοίωση του φυσικού περιβάλλοντος και ταυτόχρονα δημιούργησαν ερωτηματικά για την ενδεχόμενη μελλοντική μόλυνση.
Αναζητώντας περαιτέρω το γιατί και το πώς, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με το περίεργο σχήμα της διεκδίκησης της διαχείρισης της λίμνης από τρεις δήμους: Φιλιππιάδας (N. Πρέβεζας), Θεσπρωτικού (Ν. Πρέβεζας) και Ξηροβουνίου (Ν. Άρτας). Με λύπη διαπιστώνουμε πως η λαϊκή παροιμία «όπου λαλούν πολλοί κοκκόροι, αργεί να ξημερώσει» βρίσκει ακόμα μια εφαρμογή στην ελληνική πραγματικότητα.
Από την άλλη, φαίνεται να υπάρχουν προτάσεις, όπως αυτή του Χαρ. Γκούβα να χαρακτηρισθεί «Εθνικός Δρυμός Λίμνης Ζηρού» με προεδρικό διάταγμα, ενταγμένος στο δίκτυο φυσικών τόπων Natura 2000 και να συσταθεί μη κερδοσκοπικό Ίδρυμα ΝΠΙΔ, αυτόνομο οικονομικά, με σκοπό την οικονομική διαχείριση και την οικολογική ανάπτυξη της λίμνης και του δρυμού. Έχουν γίνει προσπάθειες για την εύρεση νέων χρήσεων – ατυχείς μεν – και η πρόθεση παραμένει. Δεν είμαστε βέβαιοι ότι οι φορείς διαχείρισης έχουν τις ίδιες προτεραιότητες ή κινούνται από τα ίδια κίνητρα. Το σίγουρο είναι ότι οι διαφωνίες των τοπικών αρχών υπερίσχυσαν της ανάγκης προστασίας ενός σημαντικού φυσικού πλούτου. Πόσος χρόνος χρειάζεται άραγε για να αντιληφθεί ο άνθρωπος πως η συμφιλίωση με τη φύση είναι το συμφέρον και η ελπίδα του για το αύριο; Στον Τοπικό Τύπο πρόσφατα αναφέρεται ότι διοργανώθηκε ημερίδα για το μέλλον της λίμνης Ζηρού, η οποία έληξε αισιόδοξα με την ασαφή και καθησυχαστική υπόσχεση της συνεργασίας των εμπλεκόμενων τοπικών αρχών.
Ίσως το μυστικό της επιτυχημένης διαχείρισης να βρίσκεται στο συνδυασμό του φυσικού περιβάλλοντος με τις εγκαταστάσεις της Παιδόπολης που βρίσκονται στην όχθη της. Η ματιά μας κατευθύνεται εκεί… Κι όπως το νερό λαμπυρίζει κάτω από το φως του ήλιου, ρίχνει αντανακλαστικές δέσμες φωτός, φωτίζοντας τα εγκαταλελειμμένα κτίσματα της Παιδόπολης, όπου κρύβονται παιδικές αναμνήσεις και χαμόγελα, τόσο μακρινές όμως, όσο και οι ερειπωμένη της εικόνα.
Η Ζηρόπολη
Στη βασίλισσα Φρειδερίκη οφείλεται η πρωτοβουλία και η μέριμνα της δημιουργίας παιδοπόλεων στην ελληνική ύπαιθρο για την περίθαλψη των ορφανών. Η συγκεκριμένη, στις όχθες της όμορφης λίμνης, ονομάστηκε «Άγιος Αλέξανδρος», όπως και η ομώνυμη εκκλησία, οι ντόπιοι όμως την ξέρουν ως «Ζηρόπολη». Τα κτήρια έχτισαν αυστριακοί αρχιτέκτονες και η διάταξή τους θυμίζει μικρό χωριό. Στις αναμνήσεις ενός συνταξιούχου σήμερα εκπαιδευτικού, που μαθήτευσε εκεί τα χρόνια 1950-2, αναδύονται οι εικόνες απλών, καθαρών και περιποιημένων χώρων: κοιτώνες, σχολικές αίθουσες, γραφεία, εργαστήρια – ανάμεσα στα οποία ξεχωρίζει το ξυλουργείο – μεγάλη αίθουσα θεάτρου, γήπεδα ποδοσφαίρου και μπάσκετ, κιόσκια, που όπως ο ίδιος αναφέρει «δρόσιζαν τις εκπαιδευτικές μας συγκεντρώσεις κατά τους θερινούς μήνες.Εκεί αλλά και σε κάθε εκδήλωση της καθημερινής ζωής, οι δάσκαλοι και οι ομαδάρχες μας μάθαιναν να συμπεριφερόμαστε ευγενικά και με σεβασμό προς τους μεγαλυτέρους μας» και συνεχίζει καταθέτοντας από ψυχής όταν θυμάται τους δασκάλους του «δεν ήταν μόνο δάσκαλοι, αλλά και γονείς μας». Στο ίδιο κείμενο διαβάζουμε πως οι μαθητές με τους δασκάλους τους ασχολήθηκαν το 1950 με τη δενδροφύτευση στο λόφο δεξιά της εισόδου. Τα πανύψηλα σήμερα δέντρα στην πλαγιά τον γεμίζουν με υπερηφάνεια.
Από το 1950 μέχρι το 1975 η «Ζηρόπολη» απετέλεσε ένα σημαντικό εκπαιδευτικό, πολιτιστικό και οικονομικό πυρήνα της περιοχής. Φιλοξένησε, μόρφωσε και κατάρτισε επαγγελματικά περίπου 800 αγόρια, 6-17 ετών, και απασχόλησε πολυάριθμο προσωπικό (υπαλλήλους γραφείου, φύλακες, εργάτες, τεχνίτες, μαγείρισσες, καθαρίστριες, δασκάλους, ιερείς, κ.ά.). Το 1965 με τον ισχυρό σεισμό, πολλά λιθόκτιστα κτίρια υπέστησαν ανεπανόρθωτες ζημιές και η πόλη πέρασε σε παρακμή. Τα ορφανά παιδιά μεγάλωναν και έφευγαν, όπως οι νέοι της υπαίθρου εγκαταλείπουν το χωριό τους σε αναζήτηση της τύχης τους… Το 1986 η Παιδόπολη Ζηρού σταμάτησε τη λειτουργία της. Αρκετά χρόνια αργότερα, το 1992, οι εγκαταστάσεις της χρησιμοποιήθηκαν για την στέγαση 2000 Αλβανών οικονομικών προσφύγων.
Στη δική μας περιήγηση, εισπράξαμε μια ολοκληρωτική εγκατάλειψη, μια ερειπωμένη πολιτεία-φάντασμα, με φανερά όχι μόνο τα σημάδια του χρόνου, αλλά και του βίαιου και καταστροφικού περάσματος του ανθρώπου. Χρόνος, σεισμοί, δίνες νερού, βανδαλισμοί, περιγράφουν μονολεκτικά τα αίτια. Τα παλιά κτήρια χορτάριασαν, οι στέγες έπεσαν, οι θύρες έσπασαν, σημάδια προσωρινής κατοίκησης ή καταφυγίου περιθωριακών ομάδων. Συγκινητική η εικόνα του κτηρίου των γραφείων, όπου η βλάστηση το έχει κυριολεκτικά καλύψει.
Φαίνεται πως δεν υπήρξε μέχρι τώρα μέριμνα αποκατάστασης των κτηρίων. Αντιθέτως, ξεχωρίζουμε καινούργιες κατασκευές με σύγχρονες υποδομές(!), σε μια απομίμηση παραδοσιακής αρχιτεκτονικής, εντυπωσιακά … άδεια!
Τα άδεια κελύφη μπορούν να επισκευαστούν και να στεγάσουν νέες χρήσεις. Η Παιδόπολη μπορεί να λειτουργήσει ξανά ως κατασκήνωση, ως κέντρο περιβαλλοντικής εκπαίδευσης ή ως εγκαταστάσεις για ήπιας μορφής τουρισμό. Σε κάθε σκέψη – πρόταση – λύση σημαντική παράμετρος είναι η εκάστοτε περιβαλλοντική μελέτη και η αυτονόητη προτεραιότητα στην προστασία του φυσικού περιβάλλοντος.
Οι σημερινοί κάτοικοι επισκέπτονται τη λίμνη συνήθως τις Κυριακές και τις αργίες. Την Καθαρά Δευτέρα ο ουρανός γεμίζει πολύχρωμους αετούς. Το γήπεδο ποδοσφαίρου αποτελεί αγαπημένο προορισμό των σχολικών εκδρομών. Κι όμως! Σ΄ αυτό το περιβάλλον μπορούν να συνυπάρξουν η φύση και ο άνθρωπος. Στο χέρι μας είναι να αφυπνιστούν συνειδήσεις και να βρεθούν λύσεις. Λύσεις που δεν απομακρύνουν τον άνθρωπο από κάθε πηγή ζωής, αλλά τον κάνουν σύμμαχο και φίλο – ενίοτε και προστάτη της.
Ευχαριστούμε την Ζέττα Αντωνοπούλου για το υπέροχο άρθρο που μας παραχώρησε δείχνοτας ταυτόχρονα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την σημερινή κατάσταση στο Ζηρό αλλά και γενικότερα της Φιλιππιάδας και των περιχωρων.
Δεν τα κατάφερε ο Εθνικός να προκριθεί στην επόμενη φάση του κυπέλλου στην πρώτη του παρουσία από την ίδρυση του το 1935. Ο Εθνικός ήταν καλύτερος παρά την εχθρική διαιτησία της κ. Κυρίου του συνδέσμου Αρκαδίας, και παρά το ότι είχε πέντε σημαντικές απουσίες αφού δεν αγωνίστηκαν ο Βραζιλιάνος Φλορέντσιο, ο Σέρβος Κόσουτιτς, και ο Βούλγαρος Γκεοργκίεφ που δεν ήρθανε οι μπλέ κάρτες τους καθώς επίσης και οι τραυματίες Μπρούβας και Πάνου, θα μπορούσε να είχε φύγει από τα Μέγαρα με την πρόκριση. Η πρώτη καλή στιγμή για τον Εθνικό ήρθε στο 17΄ όταν ο Λέντζος μόνος του μέσα στην μεγάλη περιοχή απέναντι από τον Ούλμαν πλάσαρε αουτ. Στο 28΄ ο Πάππας με ένα σουτ από 40 μέτρα άφησε άγαλμα τον Σταυράκη και πέτυχε ένα τυχερό γκολ που ήταν αρκετό για να χαρίσει και την πρόκριση στην ομάδα του. Στο 43΄ είχαμε την αποβολή του Ορφανού και ο κ. Νικος Λάππας αναγκάστηκε να βγάλει τον επιθετικό Λώλη και να ενισχύσει τον χώρο του κέντρου με την είσοδο του 18χρονου Κλεισούρη. Στο 51΄ σουτ του Ατματζίδη στο οριζόντιο δοκάρι του Σταυράκη και αουτ. Στο 53΄ σέντρα του Καραμπίνα και ο Χάινις μόνος του από την μικρή περιοχή σούταρε αουτ. Στο 69΄ αποβλήθηκε ο Γκουτσούλας για χτύπημα στον Παλιάγκα εκτός φάσης, και στο 72΄ με την είσοδο του Παππά στην θέση του Χάινις ο Εθνικός έπαιξε τον Βύζαντα μονότερμα. Στο 74΄ ο Λάππας μόνος του απέναντι στον Ούλμαν τον προλάβανε οι αμυντικοί του Βύζαντα. Στο 83΄ σέντρα του Καραμπίνα σουτ του Παλιάγκα η μπάλα ΄΄έγλειψε΄΄ το δεξί δοκάρι του Ούλμαν και αουτ. Στο 86΄ παράλληλη σέντρα του Καραμπίνα, δεν πρόλαβε ο Παππάς σε κενή εστία να σπρώξει την μπάλα στα δίχτυα και στο 88΄ απ’ευθείας φαουλ του Λάππα η μπάλα κατέληγε στα δίχτυα αλλά βρήκε σε χέρι αμυντικού και σταμάτησε την πορεία της και αντί η κ. Κυρίου να δώσει το καταφανέστατο πέναλτι έδωσε συνέχεια στο παιχνίδι. 
